[English below]
Wie doet het niet: z’n best? Is dat ook niet iets wat moet? Want ja, je moet wel je best doen, anders wordt het niet wat. En wat zullen anderen wel niet denken? Je moet wel een beetje een goede indruk maken.
Zelf ben ik daar ook best gedreven in. Niet meer zoals vroeger gelukkig, want dat was behoorlijk destructief. Met therapie werd uiteindelijk de spiegel voorgehouden dat dat toch wel mijn go-to was. Door de jaren heen heb ik steeds meer geleerd naar mijn eigen lichaam te luisteren, voelt iets wel echt goed in het moment of een dag later? Wat zeg ik en waarom, wat doet dat met mijzelf en de ander en hoe voelt dat? Ik ben dus niet van de hordes mensen, of van het stadsleven, ondanks dat ik toch jaren, met plezier, in Rotterdam heb gewoond. Zelfs een jaar in London. Mijn lijf verhard als ik te lang in dat soort plekken ben. Te veel input voor mij. Met vorderend inzicht heb ik zo heel veel van mijn lichaam mogen leren (na eerst 20x tegen dezelfde steen aan te stoten). En nog steeds leer ik veel en doe ik nog steeds m’n best.
Vanuit de ayurveda in mijn yogatraining zit ik nu in de voorbereiding op een digestive reset (daarover in een ander verhaal meer). Een week voorbereiding, 2 weken eenvoudig/monodieet, 1 week terug naar ‘normaal’. Om zo mijn lichaam rust te geven in dat wat het moet verteren. Dus wel goed voedzaam en op vaste tijden eten, maar niet snacken. Daarbij is in ayurveda de ochtend routine (dinacharya) belangrijk, dus die krijgt ook meer aandacht.
In de gesprekken ervoor was er een hele waslijst aan dingen die we konden toevoegen aan de ochtend routine, en ‘slechte’ gewoontes die we weg kunnen laten. Mijn best-doen stemmetje werd al helemaal enthousiast. Zoveel slechte gewoontes heb ik niet meer door mijn nieraandoening, maar er kan altijd nog van alles anders. Na de eerste bespreking was de take-away vooral: 1 ding erbij en 1 ding eraf, hou het eenvoudig, het sleutelwoord in mijn training (en eigenlijk het leven…). Dat gaf een enorme rust. Omdat ik het zo graag goed wil doen had mijn lichaam ongemerkt spanning opgebouwd, over iets waarvan de intentie juist rust en heling is.
Vanochtend tijdens mijn ochtendroutine zat ik ook met mediatie mijn best te doen. Heel subtiel was het en toen ik het doorhad, het herkende en erom kon lachen verdween het, voor een poosje. Het bracht me weer de realisatie dat het pad van heling toch echt bestaat uit liefde. Liefde voor dat wat ik doe of niet doe. Compassie voor mezelf en anderen, wat ze doen, hoe ze het doen en de meningen daarover. Een zachtheid naar dat wat niet optimaal werkt, want dat is de enige manier waarop ik vanuit ontspanning meer balans kan creëren. Zowel in de manier waarop ik fysiek beweeg, als hoe ik mijn gedachte ervaar en hoe ik mij voel.
🧘🏻 Yoga Therapy Stories: Make an effort
Who doesn’t do it: make an effort? Isn’t that also something that should be done? Because yes, you have to make an effort, otherwise it’s not really worth it. And what will others think? You have to make a good impression.
I am quite good at it myself. Not like I used to be thankfully, because that was pretty destructive. Through therapy, it became clear that was my go-to. Over the years I have learned to listen more to my own body, does something really feel good in the moment or a day later? What do I say and why, what does that do with myself and the other and how does that feel? So, I am not good with crowds or of city life, even though I have enjoyed living in Rotterdam for years. Even a year in London. My body tenses when I’m in those places for too long. Too much input for me. Through time I have been able to learn so much from my body (after hitting my head against the same wall 20 times). And I’m still learning a lot and still making an effort.
Because of the Ayurveda in my yoga training, I am now preparing for a digestive reset (more on that in another story). A week of preparation, 2 weeks of simple/mono diet, 1 week back to ‘normal’. To allow my body to rest in what it has to digest. So eat nutritious food and at fixed times, without snacking. The morning routine (dinacharya) is also important in Ayurveda, which also gets more attention.
During our preparation talks, there was a whole list of things we could add to the morning routine, and “bad” habits that we could quit. My effort-voice became instantly enthusiastic. I don’t have that many ‘bad’ habits anymore because of my kidney condition, but there are always things that can be done differently. After the first meeting, the take-away was mainly: add 1 thing and let go of 1 thing, keep it simple, the key word in my training (and actually life…). That created great peace of mind. Because of this desire to make an effort, my body had unconsciously built up tension, about something that has the intention of rest and healing.
This morning during my morning routine I was also making an effort during mediation. It was very subtle and when I realized it, acknowledged it and could laugh about it, it disappeared, for a while. It made me realize that the path of healing really is love. Love for what I do or don’t do. Compassion for myself and others, what they do, how they do it and the opinions about it. A softness towards that which does not work optimally, because that is the only way in which I can create more balance from a place of relaxation. Both in the way I move physically, as how I experience my thoughts and how I feel.
